ولایت و محبت اهل بیت(علیهم السلام)

پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود: “حبّ و دوستی من و خاندانم، در هفت محل، که وحشت و هراس در آنها بسیار عظیم است، سودمند و مایه نجات است، آن هفت محل عبارتند از: هنگام مرگ، در قبر، هنگام خروج از قبر و حشر،  در نامه های اعمال، در حسابرسی قیامت،  در نزد میزان،  در نزد پل صراط “

حب و عشق حضرت علی(علیه السلام)

روایت شده است پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود: ” خداوند متعال در روز قیامت گروه هایی را مبعوث می کند، که کفه های میزان آنها پر از سیئات و بدی ها است، به آنها گفته می شود بدی هاست، پس حسنات و نیکی های شما کجاست؟ وگرنه محکوم و مغلوب می شوید.”

آنها می گویند: ” پروردگارا! ما حسناتی برای خود نمی شناسیم، در این هنگام از جانب خداوند ندا داده می شود که اگر شما برای خود حسناتی نمی شناسید، من می شناسم، و آن را در اختیار شما می گذارم. آنگاه یک صحیفه(نامه نوشته شده) کوچک را می آورند، و آن را در کفه میزان نیکی های آنها می افکنند، آن کفه آن چنان سنگین می شود که سنگینی اش نسبت به کفه دیگر بیشتر از فاصله بین زمین و آسمان است، آنگاه به یکی از آنها گفته می شود؛ دست پدر و مادر و برادران و خواهران و سایر آشنایان و نزدیکان خود را بگیر، و روانه بهشت کن.»

اهل محشر می گویند: ” گناهان آنها را شناختیم، ولی حسنات آنها چه بود که این چنین سنگینی کرد؟”

خداوند در پاسخ به آنها می فرماید: ” این حسنات عبارت است از این که یکی از این ها در دنیا در نزد برادر مقروضش می رود، آن مقروض به او می گوید بگیر باقی مانده قرض را(و آن را به تو ادا کردم)، من تو را به خاطر دوستی و محبتی که به علی علیه السلام داری دوست دارم.

طلبکار به او می گوید، از آن باقی مانده قرض گذشتم و آن را به حب و عشق علی علیه السلام به تو بخشیدم، و از اموال هر چه بخواهی می توانی برداری. خداوند این همدلی و مساعدت را از این دو نفر به احسن وجه قبول کرد، و گناهانشان را بخشید، و همین عمل نیک آنها را در نامه اعمال و در کفه ترازوی اعمال آنها نهاد، و به وسیله آن پدر و مادرشان را اهل بهشت نمود.»

*گرد آورنده: صدیقه خدادادی (طلبه سال سوم مدرسه علمیه امام حسین علیه السلام)

بحار الانوار،جلد 7،ص 248

رفتارسیاسی پیامبر رحمت(صلی الله علیه وآله)با پیمان‌شکنان

?از همان ابتدایی که #حکومت_پیامبر(صلی الله علیه وآله)در #جامعه‌ی_نوپای مدینه شکل گرفت، دشمنان آن هم شروع به کار کردند. پیامبر(صلی الله علیه وآله)در دوران حکومت خود، حداقل با پنج گروه دشمن مواجه بود::

#دشمن اول، قبایل نیمه وحشی‌: که اطراف مدینه زندگی می‌کردند و تمام زندگی آنها عبارت از جنگ و خونریزی و غارت و به جان هم افتادن و از همدیگر قاپیدن است.  پیامبر در هر کدام از آنها اگر نشانه‌ی صلاح و هدایت بود، #پیمان بست … و بر #عهد و پیمان خودش، بسیار پافشاری می‌کرد و پایدار بود. اما آنهایی که شریر و #غیرقابل_اعتماد بودند، پیغمبر سراغ آنها رفت و آنها را منکوب کرد و سر جای خودشان نشاند..»

#دشمن دوم، #اشراف_مکه و اهل قریش: «پیغمبر احساس کرد اگر بنشیند تا آنها سراغش بیایند، یقیناً آنها فرصت خواهند یافت؛ لذا سراغ آنها رفت؛ منتها به طرف مکه حرکت نکرد. راه کاروانىِ آنها از نزدیکی مدینه عبور می‌کرد؛ پیغمبر تعرّض خودش را به آنها شروع کرد، که جنگ بدر، مهم‌ترینِ این تعرّض‌ها در اوّلِ کار بود. پیغمبر تعرّض را شروع کرد؛ آنها هم با تعصّب و پیگیری و لجاجت به جنگ آن حضرت آمدند. تقریباً چهار، پنج سال وضع این‌گونه بود؛ یعنی پیغمبر آنها را به حال خودشان رها نمی‌کرد؛ آنها هم امیدوار بودند که بتوانند این مولود جدید - یعنی نظام اسلامی - را که از آن احساس خطر می‌کردند، ریشه کن کنند. #جنگ_اُحد و جنگ‌های متعدّد دیگری که اتّفاق افتاد، در همین زمینه بود.» آخرین جنگ پیامبر(ص) با این دشمنان، #جنگ_خندق بود و پس از آن، ماجرای #صلح_حدیبیه پیش آمد و پیامبر(ص) با آنان پیمان صلح امضا کرد. اما سال هشتم بعثت، «که کفّار #نقض_عهد کرده بودند، پیغمبر رفت و مکه را فتح کرد، که فتحی عظیم و حاکی از تسلّط و اقتدار آن حضرت بود.»

#دشمن سوم، یهودی‌ها: «یعنی #بیگانگانِ_نامطمئنی که علی‌العجاله حاضر شدند با پیغمبر در مدینه زندگی کنند؛ اما دست از موذیگری و اخلالگری و تخریب برنمی‌داشتند… پیغمبر تا آن‌جایی که می‌توانست، با اینها مدارا کرد؛ اما بعد که دید اینها مدارابردار نیستند، مجازاتشان کرد. هرکدام از این سه قبیله عملی انجام دادند و پیغمبر بر طبق آن عمل، آنها را مجازات کرد. اوّل، #بنی‌قینقاع بودند که به پیغمبر خیانت کردند؛ پیغمبر سراغشان رفت و فرمود باید از آن‌جا بروید؛ اینها را کوچ داد و از آن منطقه بیرون کرد و تمام امکاناتشان برای مسلمان‌ها ماند. دسته‌ی دوم، #بنی‌نضیر بودند. اینها هم خیانت کردند لذا پیغمبر فرمود مقداری از وسایلتان را بردارید و بروید؛ اینها هم مجبور شدند و رفتند.

?دسته‌ی سوم #بنی‌قریظه بودند که پیغمبر امان و اجازه‌شان داد تا بمانند؛ اینها را بیرون نکرد؛ با اینها پیمان بست تا در جنگ خندق نگذارند دشمن از طرف محلاتشان وارد مدینه شود؛ اما اینها ناجوانمردی کردند و با دشمن پیمان بستند تا در کنار آنها به پیغمبر حمله کنند!… بعد که قریش و هم‌پیمانانشان شکست خوردند و از خندق جدا شدند و به طرف مکه رفتند، پیغمبر به مدینه برگشت. همان روزی که برگشت، نماز ظهر را خواند و فرمود نماز عصر را جلوِ قلعه‌های بنی‌قریظه می‌خوانیم؛ راه بیفتیم به آن‌جا برویم؛ یعنی حتّی یک شب هم معطل نکرد؛ رفت و آنها را محاصره کرد. بیست‌وپنج روز بین اینها محاصره و درگیری بود؛ بعد پیغمبر همه‌ی مردان جنگی اینها را به قتل رساند؛ چون خیانتشان بزرگ‌تر بود و قابل اصلاح نبودند.» بنابراین در هیچکدام از این قضایا، پیغمبر #نقض_عهد نکرد اما در مقابل نقض عهد آنان، ساکت نماند و پاسخ خیانت‌شان را با #اقتدار کامل داد. 

#دشمن چهارم، #منافقین بودند. منافقین در داخل مردم بودند؛ کسانی که به زبان ایمان آورده  پست، معاند، تنگ نظر و آمادة همکاری با دشمن، ِ بودند، اما در باطن ایمان نداشتند؛ منتها سازمان نیافته؛ فرق اینها با یهود این بود. پیغمبر با دشمن سازمان یافته ای که آماده و منتظر حمله است تا ضربه بزند، مثل برخورد با یهود رفتار می کند و به آنها امان نمی دهد؛ اما دشمنی را که سازمان یافته نیست و لجاجت ها و دشمني ها و خباثت های فردی دارد ، را تحمل می کند.

 #دشمن پنجم عبارت بود از دشمنی که در درون هر یک از افراد مسلمان و مؤمن وجود داشت. خطرناک تر از همة دشمن ها هم همین است. این دشمن در درون ما هم وجود دارد؛  #تمایلات نفسانی، خودخواهي ها، میل به انحراف، میل به گمراهی و لغزش هایی که زمینة آن را خود انسان فراهم می کند. پیغمبر با این دشمن هم سخت مبارزه کرد؛ منتها مبارزه با این دشمن، به وسیلة شمشیر نیست؛ به وسیلة تربیت و تزکیه و تعلیم و هشدار دادن است.

#حراست از نظام اسلامي

#پیمان‌شکنان

#رفتار_سیاسی

 *منبع :کتاب انسان 250 ساله صص39-47

شاخصه های تمدن اسلامی در حکومت نبوی

اولین سلول های پیکرة امت اسلامی در همان روزهای دشوار مکه با دست توانای پیغمبر بنا شد؛ ستون های مستحکمی که باید بنای امت اسلامی بر روی این ستون ها استوار بشود؛ اولین مؤمنین، اولین ایمان آورندگان، اولین کسانی که این دانایی، این شجاعت، این نورانیت را داشتند که معنای پیام پیغمبر را درک کنند و دل به او ببندند. .

سیزده سال گذشت و بعد بر اساس این پایه های مستحکم، بنای جامعة اسلامی، جامعة مدنی و نبوی، بر روی این پایه ها گذاشته شد.

شالوده ريزي نظام اسلامي این امت سازی فقط سیاست نبود؛ یک بخشی از آن، سیاست بود. بخش عمدة دیگری آن، تربیت یکایک افراد بود. «هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ» دل ها در زیر تربیت پیغمبر قرار می گرفت. پیغمبر به یکایک ذهن ها و خردها، دانش و علم را تلقین می کرد. حکمت یک مرتبة بالاتر است. فقط این نبود که قوانین و مقررات و احکام را به آنها  بیاموزد، بلکه حکمت به آنها می آموخت. چشم های آنها را بر روی حقایق عالم باز می کرد. ده سال هم پیغمبر این گونه و با این روش حرکت کرد. از طرفی سیاست، ادارة حکومت، دفاع از راه برای اینکه گروه های خارج از مدینه کیان جامعة اسلامی، گسترش دامنة اسلام، باز کردن راه برای اینکه گروه های خارج از مدینه به تدریج و یک به یک وارد عرصة نورانی اسلام و معارف اسلامی شوند. ، از طرف دیگر هم تربیت یکایک افراد. این دو تا را نمی شود از هم جدا کرد.

سیرة نبی اکرم در دوران ده  سالة حاکمیت اسلام در مدینه، یکی از درخشان ترین دوره های حکومت در طول تاریخ بشری است . سیزده سال در مکه، فصل اول بود؛ ده سال هم دوران مدینة پیغمبر است، که دوران شالوده ریزی نظام اسامی و ساختن یک الگو و نمونه از حاکمیت اسلام برای همة زمان ها و دوران های تاریخ انسان و همة مکان هاست. البته این الگو، یک الگوی کامل است و مثل آن را دیگر در هیچ دورانی سراغ نداریم؛ لیکن با نگاه به این الگوی کامل، می شود شاخص ها را شناخت. این شاخص ها برای افراد بشر و مسلمان ها علامت هایی است که باید به وسیلة آنها نسبت به نظام ها و انسان ها قضاوت کنند.

هدف پیغمبر از هجرت به مدینه این بود که با محیط ظالمانه و طاغوتی و فاسد اقتصادی و اجتماعی ای که آن روز در سرتاسر دنیا حاکم بود، مبارزه کند و هدف، فقط مبارزه با کفار مکه نبود؛ مسئله، مسئلة جهانی بود. پیامبر اکرم این هدف را دنبال می کرد که هرجا زمینة مساعد بود، بذر اندیشه و عقیده را بپاشد؛ با این امید که در زمان مساعد، این بذر سبز خواهد شد. هدف این بود که پیام آزادی و بیداری و خوشبختی انسان به همة دل ها برسد. این جز با ایجاد یک نظام نمونه و الگو امکان پذیر نبود؛ لذا پیغمبر به مدینه آمد تا این نظام نمونه را به وجود آورد. اینکه چقدر بتوانند آن را ادامه دهند و بعدي ها چقدر بتوانند خودشان را به آن نزدیک کنند، بسته به همت آنهاست. پیغمبر نمونه را می سازد و به همة بشریت و تاریخ ارائه می کند.

نظامی که پیغمبر ساخت، شاخص های گوناگونی دارد که در بین آنها هفت شاخص از همه مهمتر و برجسته تر است:

*شاخص اول، ایمان و معنویت است. انگیزه و موتور پیش برندة حقیقی در نظام نبوی، ایمانی است که از سرچشمة دل و فکر مردم می جوشد و دست و بازو و پا و وجود آنها را در جهت صحیح به حرکت در می آورد. پس شاخص اول، دمیدن و تقویت روح ایمان و معنویت و دادن اعتقاد و اندیشة درست به افراد است، که پیغمبر این را از مکه شروع کرد و در مدینه پرچمش را با قدرت بالا برد.

 *شاخص دوم، قسط و عدل است. اساس کار بر عدالت و قسط و رساندن هر حقی به حق دار است. 

 *شاخص سوم، علم و معرفت است. در نظام نبوی، پایة همه چیز، دانستن و شناختن و آگاهی و بیداری است. کسی را کورکورانه به سمتی حرکت نمی دهند؛ مردم را با آگاهی و معرفت و تشخیص، به نیروی فعال بدل می کنند.  

*شاخص چهارم، صفا و اخوت است. در نظام نبوی، درگیري های برخاسته از انگیزه های خرافی، شخصی، سودطلبی و منفعت طلبی مبغوض است و با آن مبارزه می شود. فضا، فضای صمیمیت و اخوت و برادری و همدلی است.

*شاخص پنجم، اصلاح اخلاقی و رفتاری است. انسان ها را تزکیه و از مفاسد و رذائل اخاقی پیراسته و پاک می کند؛ یعنی پیغمبر روی یکایک افراد، کار تربیتی و انسان سازی می کرد.

*شاخص ششم، اقتدار و عزت است. جامعه و نظام نبوی، توسری خور، وابسته و دنباله رو ،حاجت به سوی این و آن درازکن نیست؛ عزیز و مقتدر و تصمیم گیر است؛ صلاح خود را که شناخت، برای تأمین آن تلاش می کند و کار خود را پیش می برد. دائمی است. توقف در نظام نبوی وجود ندارد؛

*شاخص هفتم، کار و حرکت و پیشرفت مرتب، حرکت، کار و پیشرفت است. اتفاق نمی افتد که یک زمان بگویند دیگر تمام شد، حال بنشینیم استراحت کنیم! این وجود ندارد. البته این کار، کار ِ لذت آور و شادی بخشی است؛  کار خستگی آور و کسل کننده و ملول کننده و به تعب آورنده ای نیست؛ کاری است که به انسان نشاط و نیرو و شوق می دهد.

#نظام_اسلامی

#تمدن_نوین_اسلامی

#هفته_وحدت

#مقام_معظم_رهبری

منبع:کتاب#انسان_250_ساله

معلمی مهربان 

براساس روایاتی که از حضرت زهرا ( سلام الله علیها ) به دست آمده مشخص می شود که ایشان برای زن هایی که برای علم آموزی به نزد ایشان می آمدند اولین آموزگار بود حضرت زهرا ( سلام الله علیها ) از علم خود آنها را بهره مند می کرد و به آنها کمک می کرد تا با فرهنگ عصر خودشان آشنا شوند و آنها را به یادگیری علم و معرفت تشویق می کرد ایشان در برخورد با مردم و افرادی که برای پرسش و پاسخ به محضر ایشان میرسیدند بسیار مهربان و با گذشت بود و وقت و حوصله بسیاری برای این کار اختصاص میداد روزی زنی خدمت حضرت زهرا (سلام الله علیها ) رسید و گفت مادرم مرا نزد شما فرستاده تا پرسش های دینی وی را در نزد شما مطرح کنم و پاسخ صحیح آنها را به نزد او ببرم.

حضرت زهرا ( سلام الله علیها ) با مهربانی و خوشرویی فرمود : بپرس ! آن زن یک به یک سوالات را می پرسید و پاسخ دریافت می کرد تا اینکه به ده پرسش و پاسخ رسید او از کثرت سوالات خجالت کشید و دیگر نپرسید و با کمال شرمندگی گفت : ای دختر رسول خدا دیگر به شما زحمت نمی دهم . حضرت فاطمه ( سلام الله علیها ) با کمال خوشرویی فرمود : هر سوالی داری، بپرس و خجالت نکش ! اگر شخصی اجیر شود که بار سنگینی را در یک روز از زمین به بالای پشت بام ببرد و در مقابل صد هزار دینار طلا بگیرد ، آیا چنین شخصی از کار خود خسته می شود ! آن بانوی پرسشگر گفت : نه ، حضرت زهرا ( سلام الله علیها ) فرمود : مثل من نیز همانند آن شخص اجیر است ؛ من در نزد خداوند اجیر شده ام که در مقابل هر سوالی که به تو پاسخ می دهم ، مزد ارزشمندی را بگیرم . مزد من بیشتر از مروارید هایی است که فاصله زمین و آسمان را پر می کند ، آیا با این مزد بسیار و ارزشمند من از پاسخ خسته می شوم ! پس من شایسته ترم تا در برابر پاسخ به پرسش های تو احساس رنج و زحمت نکنم . از پدرم شنیدم که فرمود.

( دانشمندانی که پیرو مکتب ما هستند ، هنگامی که در روز قیامت محشور می شوند ، نسبت به زیادی علوم و معارفی که کسب کرده اند و به اندازه کوشش ها و تلاش هایی که در راه هدایت و ارشاد بندگان خدا به کار برده اند ، بر ایشان لباس های کرامت و پوشش های آسمانی پوشانیده می شود ؛ به طوری که وجود هریک از آنان به وسیله یک میلیون لایه و پوشش نورانی آراسته می شود ) .

آن گاه از جانب خدای متعال در میان اهل محشر ندا داده می شود : ای گروهی که سرپرستی یتیمان آل محمد (صل الله علیه و آله وسلم ) را پذیرفته اید ( یتیمانی که پدران روحانی و رهبران دینی خود را از دست داده اند و سایه پیشوایان معصوم (علیه السلام ) از بالای سرشان کوتاه شده است ) اینان شاگردان شمایند در دنیا و همان یتیمانی هستند که شما تکفل کرده اید و وجود آنان را با دانش آراسته اید و آنان نیز به نوبه خود ، شاگردان دیگری را پرورش داده و لباس علم به اندامشان پوشانده اند . آنگاه خداوند دستور می دهد که بر پاداش چنین دانشمندانی بیفزاید و در حد کمال به آنان تکریم کنند . (تفسير امام عسكرى( ع)، ص 340) 

*نگارنده: زهراجعفری (طلبه مدرسه علمیه خواهران امام حسین علیه السلام)

احادیث بیشتر کلیک کنید

بخشیده شدن گناهان به محض نیت زیارت 

زیارت سالار شهیدان آثار و برکات فروانی در زندگی فردی و اجتماعی و نیز زندگی اخروی انسان دارد که معصومین علیهم السلام در روایات به آن توصیه نموده اند؛ ازجمله همین که زائر قصد زیارت امام حسین (علیه السلام) را کند خداوند، گناهان شخص را در اختیار فرشتگانی که موکل قبر امام حسین (علیه السلام) هستند، قرار می دهد و زمانی که وی قدمی برداشت، ملائکه تمام گناهانش را محو می کنند و با قدم دوم حسناتش را مضاعف کرده و پیوسته با هر قدمی که برمی دارد به حسناتش اضافه شده تا بهشت برایش واجب و ثابت می شود، سپس فرشتگان اطرافش را گرفته و تقدیسش می کنند و فرشتگان آسمان را ندا داده و می گویند :«زوار دوست دوست خدا را تقدیس نمایید»؛ وقتی زوار غسل کردند حضرت محمد صلی الله علیه وآله خطاب به ایشان می فرماید :ای مسافران خدا بشارت باد بر شما که در بهشت با من هستید و بعد امیرالمومنین (علیه السلام) آنان را ندا می دهد که من ضامن برآورده شدن حوائج شما و دفع بلا از شما در دنیا و آخرت  هستم. سپس پیامبراکرم صلی الله علیه وآله با ایشان از طرف راست و چپ ملاقات نموده تا بالاخره به بسوی خانواده خود باز گردند. (کامل الزیارت، ذهنی، ص433)

بنابر این، نیت زیارت باید خالص برای حب امام حسین (علیه السلام) و صرف رضای خداوند متعال باشد تاشامل چنین پاداشی شود همانطور که خداوند متعال درمورد نیت می فرماید:

«لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَإِنْ تُبْدُوا مَا فِي أَنْفُسِكُمْ أَوْ تُخْفُوهُ يُحَاسِبْكُمْ بِهِ اللَّهُ …؛َ آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمين است از آنِ خداست‏ و اگر آنچه در دل‌هاى خود داريد، آشكار يا پنهان كنيد، خداوند شما را به آن محاسبه مى ‏كند؛ » (سوره بقره، آیه۲۸۴)

لذا، محبت امام حسین (علیه السلام) و زیارتش در دل کسی می افتد که خداوند خیرش را بخواهد و هر که را خداوند بدیش را بخواهد، بغض نسبت به امام حسین (علیه السلام) و بغض زیارت آن حضرت را در قلب او می‌اندازد. (وسائل الشیعه، ج14، ص496 )

*نگارنده: شهین خسروی (طلبه مدرسه علمیه خواهران امام حسین علیه السلام)

https://jostar.kowsarblog.ir/